Ospitaleko gela batera sartu naiz gaur goizean gaixo bati jaunartzea, ohean dagoen ebakuntza osteko bihotz irekiko ebakuntza baten ondorioz.
Bisita amaitzean, 16 urteko bilobak duela gutxi gutun bat edo sasi-poema bat idatzi diola kontatzen dit lotan, eta pasatzen dit.
Ozen irakurri dut eta barkamena eskatzen du lehen aldiz bezala berriro mugitu delako. Hain maitagarria iruditzen zait argitaratzeko baimena eskatzen dudala, hori esaten dit, noski!
Hemen doa. Hainbesteko samurtasuna dago, gauza hauek zirkulazioan jarri behar direla bai ala bai.
Beste pertsona bat, erraldoi bat bezain handia
Lasai lo ikusteak lasaitzen nau,
bizitza gauza arraroa da,
Ez dakizu noiz igotzen den edo noiz jaisten den
hodeiak bezala, mundu honetan lurruna baino ez gara,
partikulak bezain txikiak.
Baina pertsona desberdinak daude, erraldoiak bezain handiak,
beraientzat ez dagoela ezer aurretik jartzen zaienik.
eta bai, esan behar dizut, zu zara nire erreferentzia,
pertsona horietako bat
Zu ikustean, tristea ahazten zaidala.
Bizitza honetan zerbait banaiz, zure parte naiz.
Badakit zoriontsu izateko bakarrik ikusi behar gaituzuela,
eta zer gertatzen den ere beti hor egongo zara.
Zure odolaren odola, zu nire maisua eta ni zure aprendiz.
Ez nauzu lurretik altxatuko erortzen naizen bakoitzean
baina nire gosea ere baretuko duzu
Eta arreta jarriko nauzu distraitzen naizen bakoitzean.
Arazoei aurre egiten diezu bizkarra eman gabe,
Ibiltzen zaren bakoitzean zure urratsak jarraitzen dituen horietakoa naiz.
Eta berriro errepikatzen dut, nire aitona zara,
lortu arte tematzera bultzatzen nauzu,
gozokiak bezala gozotzen dituzu nire arazoak,
Ahaztu egiten zait zein tristea ikusten zaitudan bakoitzean,
Eta bizitza honetan zerbait banaiz, zure zati bat da.
Maite zaitu
Hugo